Over woonbestemming, droomhuisjes en goede buren

Beste buren,

In de bijna tien jaar dat ik nu in het bestuur gezeten heb, heb ik veel dingen op het park zien veranderen. Vooral sinds we als park in 2016 woonbestemming hebben gekregen. En laat ik meteen maar zeggen: met veel van die veranderingen ben ik blij. Ik zie dat bewoners meer betrokken zijn geraakt bij het reilen en zeilen van het park. Dat er vorig jaar zomer bij een gezamenlijke maaltijd opeens dertig of veertig mensen mensen waren in een heel fijne sfeer. Dat er constructief met elkaar meegedacht wordt over hoe dingen beter zouden kunnen. Zelfs dat een tragedie zoals er eind juni op de plas gebeurde, meteen aanleiding is om met elkaar te discussiëren over hoe herhaling van zo’n verschrikkelijke gebeurtenis voorkomen kan worden.

Tegelijk brengen veranderingen spanning met zich mee. Veel van de nieuwe, jongere bewoners van het park zijn bezig om een nieuw huisje te bouwen, of hebben hier plannen voor. Natuurlijk is het prachtig als je opeens de mogelijkheid hebt om je droomhuisje te (laten) bouwen, iets wat in de stad helemaal niet kan. Er zit echter ook een andere kant aan. De bewoners die al langer hier wonen – laat ik ze de ‘oude garde’ noemen – zijn gewend aan chalets van misschien drie meter hoog of nog minder, en een bescheiden omvang. Die van mij is geloof ik maar twee en een halve meter hoog en nog geen 40 vierkante meter groot. Dat geeft veel ruimte en veel privacy, helemaal omdat de meeste chalets een plat dak hebben; geen dakramen dus en geen inkijk bij de buren. De nieuwe huisjes die nu gebouwd worden, zijn hoger en groter. Begrijpelijk; de bouwregels in het bestemmingsplan laten dat toe. Dit zijn echter ontwikkelingen die bij veel van de ‘oude garde’ onrust geven. Vooral als je ziet dat je naaste buren of overburen met hun nieuwe huisje een stuk de hoogte in gaan, waardoor jouw uitzicht op lucht en bomen opeens minder wordt. En als je ziet dat ze hoge ramen hebben, die jou het gevoel geven dat ze zo maar bij jou de tuin in kunnen kijken.

Als ‘oude garde’ (ik reken mezelf hier ook maar even bij, hoewel er mensen zijn die al veel langer op het park wonen dan ik) hebben we hard gewerkt om de woonbestemming mogelijk te maken. Veel van de nieuwe bewoners zullen hier nooit zo bij stil gestaan hebben. En ook dat is begrijpelijk, want zij hebben het park nooit anders gekend dan als woonwijk, al is het een wat ongewone woonwijk. Toch denk ik dat het goed is om je te realiseren dat de unieke situatie waarin wij hier wonen, niet vanzelfsprekend is. Er is door de ‘oude garde’ jarenlang voor geknokt en enorm veel werk voor verzet.

Als ‘oude garde’ en nieuwe bewoners hebben we een verschillende positie, met verschillende belangen. Nieuwe bewoners willen graag hun droomhuisje realiseren en zijn blij dat ze daar hier de kans voor krijgen. De ‘oude garde’ wil graag kunnen blijven wonen zoals we hier al jarenlang wonen. Ik denk dat het alleen maar goed is voor het park als geheel, als we over en weer rekening houden met die verschillende belangen. Aan de ‘oude garde’ zou ik willen vragen: laten we proberen om eraan te wennen dat er met de woonbestemming een nieuwe situatie is ontstaan. In die nieuwe situatie komen er mensen op het park wonen die graag groter en hoger willen bouwen dan wat wij tot dusver gewoon waren. Probeer je eens te verplaatsen in de positie van je buren, die graag hun droomhuisje willen realiseren. Aan de nieuwe bewoners zou ik willen vragen: houd er rekening mee dat je komt wonen op een plek waar mensen al jarenlang wonen. Mensen die er ook nog eens veel moeite voor hebben gedaan om het mogelijk te maken dat jij er nu je droomhuisje kunt bouwen. Maar vooral: mensen die gewend zijn aan een open park en veel privacy op eigen terrein, en daar veel waarde aan hechten. Vraag je af of je wel zo nodig tot de maximale hoogte moet gaan, of dat je ook met een minder hoog dak je droomhuisje kunt bouwen. Of je die ramen wel per se zo hoog wilt hebben, dat je buren er last van krijgen. En als die ramen er al zitten: of je er niet iets aan kunt doen zodat ze wél licht doorlaten maar niet voor inkijk zorgen. Probeer je eens te verplaatsen in de positie van je buren, die hier al jarenlang met plezier wonen en dit graag willen blijven doen.

Als ‘oude garde’ en nieuwe bewoners hebben we verschillende belangen. Er is echter één belang dat we allemaal hebben: dat dit park een fijne plek blijft om te wonen. Voor iedereen die er woont. Wat heb je eraan, als je jouw droomhuisje kunt bouwen maar intussen de relatie met je buren verziekt omdat die hun privacy en hun uitzicht naar de knoppen zien gaan? En aan de andere kant: wat heb je eraan, als je star blijft vasthouden aan hoe het was en je daardoor alleen maar ergert aan de veranderingen die je ziet gebeuren? Om dit park een goede plek voor iedereen te laten zijn, hebben we elkaar nodig: zowel mensen die al dertig jaar hier wonen als mensen die pas drie maanden hier wonen. Want, om maar eens een cliché te gebruiken: een goede buur is écht beter dan een verre vriend. Een goede buur is onbetaalbaar.

Heleen Ransijn