Hoi nieuwe bewoner – Ruth

Ook zo nieuwsgierig naar je nieuwe buur? Elke nieuwsbrief leren we een nieuwe bewoner van het park beter kennen. In deze tweede editie Ruth, zij is afgelopen december op het park komen wonen. Interview door Sanne.

Naam: Ruth (41)

Dag Ruth, sinds wanneer woon je op park de Molenpolder?

‘Ik heb het perceeltje in december 2016 gekocht. En ben precies een jaar later, in december 2017, in mijn nieuwe huis komen wonen.’

Hoe ben je op het park terecht gekomen?

‘Ik woonde in de binnenstad van Utrecht maar zocht een eigen huisje met een zonnige tuin. Ik heb lang gezocht naar het perfecte plekje.’

Je moeder woont op de Berkenhof, toch? 

‘Ze heeft 10 jaar op De Zwaluwhoeve gewoond. En nu sinds 5 jaar op de Berkenhof.’

En waarom heb jij voor de Molenpolder gekozen?

‘Ik houd ervan als dingen niet standaard zijn. Ik had het gevoel dat er op de Molenpolder meer mogelijkheden waren om mijn eigen droomhuis te ontwerpen. De meeste vrijheid.’

Je hebt een opvallende kleur gekozen voor je huis. Hoe is dat zo gekomen?

‘Eerst wilde ik voor de veilige weg kiezen; teerbruin. Maar toen bedacht ik me dat een donkere kleur op een houten huis vast warmte aantrekt. Dus dat dat wel heet zou worden in de zomer. Ook hoorde ik dat als je een langwerpige tuin hebt, zoals ik, met een licht huis de tuin langer zou lijken. Wit of crème vond ik niet mooi, dus toen kwam ik op deze kleur; pastel turquoise.’

Ben je er blij mee?

‘Jazeker. Wat ik er mooi aan vind, is dat deze kleur verandert in het licht. In de schaduw lijkt het blauw. Maar als de zon erop schijnt, is het groener. Ik vind het leuk dat het nooit hetzelfde is.’

Hoe vind je het wonen op de Molenpolder?

‘Ideaal. Ik woon in de natuur, maar toch op fietsafstand van de stad. Alleen als het regent voel ik me wat meer geïsoleerd.’

Lief hondje heb je trouwens.

‘Dank je. Dit is Luca. Ik woonde heel klein in de stad, dus wilde daarom ook maar een klein hondje. Terwijl ik ben opgegroeid met grote herders. Maar een grote hond op een klein appartement vond ik niet kunnen. Luca is een Maltezer. Ze is heel energiek. Ze blijkt alleen een aangeboren afwijking te hebben. Dus ze kan helaas niet zoveel meer. Ook al is ze pas zes jaar. Ik neem haar daarom overal mee naartoe.’

Verheug je je ook zo op de zomer?

‘Ja, heerlijk. De tuin moet nog gedaan worden, maar als die straks af is, kan ik er lekker in het zonnetje gaan zitten. Terwijl Luca een beetje rondscharrelt. Ik kan niet wachten.’