Interview met nieuwe bewoners Nina, Marnix en Merve

Sijmen: Hoi Marnix en Nina, vertel eerst eens wie jullie zijn en waarom jullie hier willen komen wonen.

Marnix: Wij zijn Nina en Marnix, we wonen op dit moment al bijna 10 jaar aan de overkant van de plas op de Zonnewende. Een heel kleinschalig park, met in totaal 20 huisjes. Een heerlijke plek! Op de Zonnewende pachten we de grond en kunnen deze niet kopen. En met onze opgroeide dochter Merve hadden we behoefte aan meer ruimte. We kenden de Molenpolder al langer en zagen dat hier wel mogelijkheden zijn.

Nina: En we houden van bouwen en dingen maken en dit kwam langs!

Marnix: En we weten natuurlijk hoe heerlijk het is om hier te wonen aan de plas. We hebben helemaal niet de ambitie om in de stad of in een rijtjeshuis te gaan wonen. Dus de keus om te blijven is makkelijk gemaakt en er is hier zekerheid op de lange termijn. 

Jos: Hoe zijn jullie ooit op de Zonnewende terecht gekomen?

Marnix: In 2009  kwamen we na een lang verblijf in het buitenland berooid terug in Nederland maar wel met de ambitie om een eigen bedrijf te beginnen, een ontwerp studio. We wilden al onze tijd en energie in ons bedrijf steken en dat kon alleen maar zonder de torenhoge huur die we in de vrije sector zouden moeten gaan betalen. Via via kwamen we op de Zonnewende terecht, wat op dat moment eigenlijk nog best wel een een beetje een aftands  park was en we zagen meteen de potentie. Op een gegeven moment kwamen er nog meer jonge mensen wonen en de oud-bewoners, sommigen woonden er al 40 jaar, dachten: wat is dit! Die mensen hebben een moestuin!! Wat zijn dat: pompoenen??? Daar wil ik niks mee te maken hebben, met pompoenen!!

Nina: Bijna letterlijk hoor!

Marnix: En er stonden ineens 2 generaties tegen over elkaar, jonge mensen die vol enthousiasme hun ding gingen doen en mensen die er al heel lang woonden en zeiden: dit is ons park!  En heel sceptisch naar ons waren. Dat heeft een tijd geduurd maar we hebben een prachtige balans gevonden aan de overkant, dat is echt een heel mooi proces geweest om te zien hoe beide partijen elkaar steeds beter leerden accepteren en uiteindelijk resulteert staan we nu samen pompoen soep te maken en kroketten te bakken!

Nina: We hebben ook echt veel moeite gedaan door feestjes te organiseren en bijv. een ‘takkendag’ waarbij iedereen elkaar ging helpen en dat heeft ook wel echt zijn vruchten afgeworpen.

Sijmen: Je bent natuurlijk maar met 20 huisjes dus dan kent echt iedereen elkaar, hier op de Molenpolder kan het nog zijn dat je echt geen idee hebt wie er 3 paden verderop woont het is hier minstens 4 keer zo groot. 

Marnix:  Ja en ik snap die mensen ook gewoon zo goed die zeggen van: wacht even, wat gebeurt hier allemaal? 

Jos: Ik leer jullie nu kennen als echte pioniers die een hoop nieuws uit de grond willen stampen en dat ook goed kunnen maar het is misschien ook wel de kunst om in te voegen bij een heleboel dingen en initiatieven die er al zijn en misschien eerst even af te tasten hoe de verhoudingen hier op het park liggen.

Nina: Ik denk dat wij dat ook op heel veel gebieden doen.

Jos: Hoe doen jullie dat?

Nina: We praten met mensen en luisteren en gaan verbinding aan, ook als er spanning is en er meningsverschillen zijn. We zijn allebei niet bang om gewoon contact te zoeken. 

Marnix: We zijn heel benaderbaar

Sijmen: Willen jullie ons iets vertellen over jullie huis?

Nina: De olifant in de kamer, haha.

Marnix: Het is enerzijds zo’n jongensdroompje, om gewoon een keer je eigen huis te bouwen, het gewoon te doen. We hebben geen bouwachtergrond, we zijn ontwerpers.

Jos: Wat voor soort ontwerpers?

Marnix: We hebben een grafisch en illustratief ontwerp bureau voor de culturele sector en daarnaast maken we sociaal activistische campagnes, bijvoorbeeld voor Greenpeace. We zijn gewend grote werkprojecten met zijn 2en te dragen en gaandeweg het proces kwamen we erachter dat het bouwen van een huis ook gewoon een heel groot project is. En dat je vanuit dezelfde kwaliteiten die je nodig hebt om een ontwerpstudio te draaien ook een huis kunt bouwen. 

Nina: Ik ben meer van de detailwerkjes en precisieklusjes, dus ik wist  niet of ik het kon, maar gaandeweg heb ik gezien dat een huis bouwen gewoon een heel groot precisiewerkje is en dat ik het eigenlijk net zo kan aanvliegen als een tekening maken en het net zo leuk vindt! Het is zo vet om met mijn eigen bloed, zweet en tranen en mijn blote handen een huis neer te zetten.

Marnix: Het is net zo wezenlijk als die pompoen in je moestuin. Als je een moestuin kunt onderhouden en een huis kunt bouwen, dan kun je alles in het leven feitelijk! We hopen er eind december, begin januari in te trekken. Eerst wilden we misschien nog een grote reis maken met Merve, maar door Corona lijkt dit  momenteel niet tot de mogelijkheden te behoren.

Sijmen: Het ontwerp en de hoogte, willen jullie daar iets over vertellen?

Marnix: De hoogte van ons huis is de maximale toegestane hoogte en om heel eerlijk te zijn heb ik gewoon niet doorgehad hoe gevoelig dit lag. De vraag is of wij vervolgens andere keuzes gemaakt zouden hebben, maar we zouden er in ieder geval over in gesprek zijn gegaan met mensen. We hebben gekeken naar een andere verleende vergunning en dat was ook 5.70 meter. En daardoor had ik al helemaal niet door dat dit zo’n gevoelig punt was. 

We kwamen daar opeens achter doordat buren boos en zelfs verbaal agressief werden, dat was ineens heel vervelend. 

Nina: Ja, we hebben echt wel degelijk geprobeerd verbinding te maken en te praten maar de deur was al dicht zeg maar, dat is wel jammer. We hebben ook met de gemeente gesproken en die zeiden wat jullie doen dat is de richting waarin wij willen dat het gaat, dat meer een woonwijk wordt en minder een bungalow park. En die cultuurverandering stimuleren ze.

Marnix: Ik wil in ieder geval via deze weg kenbaar maken wat onze intenties zijn geweest en hoe we ertoe zijn gekomen en ook zeggen dat we benaderbaar zijn, ik ga me niet verantwoorden hierin en vooral kijken hoe we verder kunnen. Het was fijn geweest als we van te voren hadden geweten hoe dingen hier tot stand zijn gekomen mbt de legalisatie enzo. Dat is wat ik heel veel terug krijg van mensen in de buurt: weet je wat die legalisatie ons heeft gekost? En jij bouwt nu een hoog huis terwijl ik mijn schuur moest afbreken. Terwijl wij er vanuit ons perspectief helemaal niets aan kunnen doen.

Sijmen: Nog even terug, wat vinden jullie nou zo fijn of bijzonder aan wonen hier?

Nina: Het aspect natuur en water en wel dichtbij de stad wonen. Voor mijn werk is het heel prettig om de infrastructuur van Utrecht te hebben en na mijn werkdag lekker een eind te fietsen, mijn hoofd is dan leeg te maken en lekker thuis op mijn eigen eilandje te zitten.

Marnix: En de ruimte die er is voor kinderen hier! En dat je in een soort community woont, zonder dat je iedere week gezamenlijk hoeft te eten of zo. Ja, daar wordt ik heel gelukkig van.